മഴയുടെ പ്രണയ കവിത

കരിനീല നിറമുള്ള ആകാശമുണ്ടായിരുന്ന അന്ന് ,
ഇടവേളകളില്ല്ലാതെ പെയ്ത മഴ  
നിന്നെ കാത്തിരുന്ന എന്നെ, 
പ്രണയത്തിന്റെ കവിത ചൊല്ലി പഠിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ..
ശ്രുതി ഞാൻ നന്നായി പഠിക്കുമ്പോൾ  
നിന്റെ ചുംബനത്തിന്റെ നനവു പോൽ  
മഴ എന്റെ നിറുകയിൽ തഴുകുകയും  ,
തെറ്റുമ്പോൾ പെയ്ത്തിന്റെ ശര വേഗത്താൽ 
എന്നെ ശകാരിക്കുകയും ചെയ്തത്രേ .
ഒടുവിൽ  കുതിർന്ന പകലിന്റെ  
വർഷ സന്ധ്യയിൽ നീ  വന്നു ചേർന്നപ്പോൾ  ,
വരികളും ശ്രുതിയും മറന്ന് ,
എന്നെ തന്നെയും മറന്ന് ,
നിന്നിൽ അലിഞ്ഞു പോയി ,
 നിന്റെ ഞാൻ ! 

നീ തന്ന മഴക്കാലം

ഒരു വൈകുന്നേരം,ഇടവപാതിയില്‍ തിമിര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന മഴയിലൂടെ ഒരു  കുട കീഴില്‍ തോള്‍ ചേര്‍ന്ന് നടന്നു നീങ്ങുമ്പോള്‍,മഴയുടെ ചാറ്റല്‍ ഏല്‍ക്കാതെ കാറ്റിന്റെ സീല്കാരമേല്ക്കാതെ,പരസ്പരം ചേര്‍ത്ത്  പിടിച്ചപ്പോള്‍ ആയിരിക്കാം  , അപ്പോളാവാം, ഒരാളെ,മറ്റൊരാള്‍ക്ക്‌ ഇത്ര തീവ്രമായി സ്നേഹിക്കാനാവുമെന്നു മനസിലാക്കിയത്.അഥവാ അനുഭവിച്ചത്,ആ സ്പര്‍ശത്തിന്റെ വൈദ്യുതാവേശമായിരുന്നു പിന്നീടിങ്ങോട്ട്....
എന്നും.....ഇപ്പോഴും.....

here is the greeny bay where rain pours as love and passion...a photoshore just only for Mazha chitrangal....